Turkusowe Spojrzenie

Jak może niektórzy wiedzą (najpewniej ci, który obserwują mnie na facebooku ;) ), właśnie kupiłam psa. (Czyt: dobre 5 miesięcy temu ) Powitajcie Minosa in Pleno ;) Zacznę od początku. Siedmio i pół tygodniowy szczeniak Collie 11 kwietnia wymęczony przyjechał do naszego domu. Mały indywidualista chodzi własnymi ścieżkami i trochę jeszcze jest wystraszony, ale powoli zaczyna się bawić. Pierwszej nocy tak piszczał, że nie mogłam spać... Kolejnej było już trochę lepiej (dla mnie, bo zaczęły się święta i nie musiałam wstawać do szkoły i dla małego, bo już trochę się przyzwyczaił). Moje małe psie dziecię zostało przeze mnie dumnie nazwane na cześć szkockiej tradycji - przy jednoczesnej inspiracji czerpanej z "Kawaii Scotland" (Przyznać się, kto nie czytał :p ) - imieniem Haggis i z upływem czasu zaczęło pokazywać swój charakterek. (Winowajcą początkowego złego humoru okazał się najpewniej kleszcz :( ) Wracając jednak do tematu posta, dzisiaj będzie o wyprawce. + Ocena po czas

Od kiedy pamiętam uważam się za katoliczkę. Tak mnie wychowano, w końcu mam dość religijnych rodziców, do kościoła chodzę, na religię chodzę. Coś w mojej wierze mnie jednak zastanawia, inaczej nie byłoby tu tego posta. Czy mój Bóg to TEN Bóg? Ten Jedyny, Biblijny? I tu szczerze powiem, że nie wiem. Chciałabym powiedzieć, że tak, ale wtedy wiara nie byłaby dla mnie żadnym problemem. A jednak. Bóg, w którego uwierzyłam jest Miłością. Biblijny Bóg jest Bogiem bardziej ludzkim niż to co wpojono mi o Nim na religii. Jest Sprawiedliwy, ale też Zazdrosny. Ma całą gamę uczyć ludzkich. W Nowym Testamencie jest powiedziane, że Bóg jest Miłością, ale to przecież dalej ten sam Bóg, prawda? Czy Bóg się zmienił? Co się stało? Nie wiem. Uwierzyłam w Boga Miłosiernego, niespecjalnie czytając Biblię. W końcu przecież religia w szkole i słuchanie Biblii w kościele wystarczy. Uwierzyłam dziecinną wiarą, bo przecież byłam jeszcze dzieckiem. I ta dziecinna wiara została mi do dzisiaj, coraz bardziej odbie