Turkusowe Spojrzenie

Miało być o książkach, a pierwsza będzie recenzja filmu. No cóż. Zacznę od tego, że film oglądaliśmy w średnio komfortowych warunkach, a mianowicie w klasie. Myślę jednak, że nie umniejszyło to zbytnio jego walorów. Ogółem film oceniam jako bardzo dobry (Pomimo, że osobiście nie przepadam za filmami o tematyce wojennej :/ ). Skoro już mam pisać klasykiem ze szkolnej ławki, to niech już będzie to dobrze wszystkim znane "Od ogółu do szczegółu". Na pierwszy ogień pójdzie sceneria, w której wręcz się zakochałam. Przeplatające się pory roku, pola, lasy, wioski... Piękne. Muzyki nie ocenię, bo zwyczajnie się nie znam. (Tak, Kage. To apo Twojego komentarza ;)) Scenariusz, jako, że na podstawie prawdziwej historii Yorama Friedmana, to specjalnie się czepiać nie będę, chociaż sposób przedstawienia historii, pomimo akcji, która mniej więcej w połowie filmu zaczyna nabierać tempa, powoli robi się zbyt przewidywalny, co niestety działa trochę na niekorzyść. Trzeba jednak przyzn

Kolejny post na moim blogu nie zacznie się od dywagacji o dziewczynkach i pamiętniczkach, choć do tego pewnie kiedyś też wrócę. Dzisiaj chciałabym opowiedzieć o trochę o sobie. Właściwie to będzie o książkach, a konkretnie o tym jak zostałam nałogowym "czytaczem" tychże form literackich fizycznie składających się z papieru, tuszu i jeszcze trochę papieru na okładkę. Książki towarzyszyły mi właściwie od zawsze. Czytano mi je, pokazywano obrazki. Później było trochę więcej czytania, a mniej obrazków. W każdym razie książka była. A to do obiadu, a to z nudów, różnie. Później przyszedł czas na podstawówkę i pierwsze próby samodzielnego czytania. Oj, to szło już opornie... Długie godziny spędzone nad odcyfrowywaniem maleńkich, nic nie znaczących znaczków sprawiały, że tego nie cierpiałam. Preferowałam wówczas rodzica z grubym tomiszczem, robiącego za lektora audiobooków. A jednak nauczyć się czytać trzeba, prawda? Ale jak, skoro żadna z lektur nie jest na tyle odpowiednia, by j

Dawniej małe dziewczynki zaczynały pisać od "Drogi pamiętniczku...", robiąc w ten sposób pierwszy krok do spisania swojej historii na papier. Później pamiętnik lądował w szafie, za łóżkiem, albo w innym równie nieprzewidywalnym miejscu i mała dziewczynka zapominała o swoich pierwszych próbach opisania czegoś, co nie byłoby wymuszone przez z góry narzucony temat. Mijały dni, tygodnie, lata a mała dziewczynka powoli stawała się dużą dziewczynką i kiedyś w końcu nadchodził dzień by odnalazła swoje dawno zapomniane dzieło i załamała nad nim ręce. Takich dziewczynek było wiele i pewnie narodzi się jeszcze nie jedna. Blog, który właśnie czytacie, to pośrednio próbą stworzenia takiego alternatywnego pamiętniczka, tyle, że nie w klasycznej dziecięcej formie "Dzisiaj byłam w kinie. Było bardzo fajnie.", lecz po prostu, częściowo dla funu ;). Będę opisywać książki, filmy, seriale, a także podróże, czy po prostu przemyślenia. Jeżeli interesuje Was jakiś temat, chętnie podejm