Turkusowe Spojrzenie

Dziś urodziny Kage, więc chciałabym jej życzyć wszystkiego, co najlepsze. Radości życia, pomyślności, spokoju ducha, zdrowia, cierpliwości (do mnie i do reszty świata :*) Życzę Ci, żebym nie była taka wkurzająca jak zwykle, tylko była dla Ciebie podporą. Kocham Cię Poza tym, to życzę ci weny twórczej, byś zawsze miała pomysły :) Wszystkim tym, którzy nie czytali jeszcze wszystkich postów Kage, polecam do przeczytania: XENA: Powiew lat dziewięćdziesiątych, czyli rąbanka z morałem ~ Recenzja by Kage - Sama Jak podawać heroinę - "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 2" Śmiech przez łzy ~ Recenzja 3 sezonu "Xeny Wojowniczej Księżniczki" by Kage - Sama Indyjski Jezus kocha wszystkich - "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 4" Grecki panteon taki potężny - "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 5" Kreska postawiona na heroinie - "Xeny..." Sezon VI i wręczenie nagród INNE: Pierwszy Bardzo Poważny Tekst w Internetach Mój ~

Kochani, przedstawiam Wam wyniki ankiet: Zgodnie z pierwsza ankietą, najbardziej interesują Was tematy kontrowersyjne (co potwierdziła też druga ankieta ;) Niedługo pojawi się post o tematyce z pogranicza kultury i moralności (zapewne jeden z tematów, które proponowaliście na facebooku ;) )  Dalej proszę o pomysły na tematy ;) Mam w planach również Q&A z Haggisa w najbliższym czasie, więc już proszę o pytania ;) Kage, jako że twoje przemyślenia też dostały jedną z najwyższych punktacji - pisz :3

Część czytelników mojego bloga wie, że jeszcze parę lat temu należałam do harcerstwa. Moje drogi z tym systemem wychowania rozeszły się już dobre dwa lat temu, choć do harcerstwa należałam jedną trzecią swojego życia. Nie powiem, że mnie to nie zmieniło, bo wywarło na mnie spory wpływ. Wracam do tego tematu z rezerwą, bo jednak może się zdarzyć, że ktoś z moich dawnych znajomych z harcerstwa to przeczyta i może uznać za afront, co nie jest w moich intencjach. Zacznę od początku. Do zuchów zapisałam się za namową koleżanki z kościelnej ławki. Wzorową zuchenką może nie byłam, sprawności zdobywałam powoli, równie powoli dorabiając się chusty i znaczka zucha. Pierwsze większe problem rozpoczęły się, gdy z zuchów przeszłam do harcerstwa. Nie jestem pewna czy właściwie mogę mówić o "przejściu", bo takiego nigdy nie miałam ( Tu wina leży niestety po stronie moich rodziców lub drużynowych, bo wiadomość podobno była przekazywana drogą mejlową. Ja nie miałam do niej dostępu, bo &

Jak może niektórzy wiedzą (najpewniej ci, który obserwują mnie na facebooku ;) ), właśnie kupiłam psa. (Czyt: dobre 5 miesięcy temu ) Powitajcie Minosa in Pleno ;) Zacznę od początku. Siedmio i pół tygodniowy szczeniak Collie 11 kwietnia wymęczony przyjechał do naszego domu. Mały indywidualista chodzi własnymi ścieżkami i trochę jeszcze jest wystraszony, ale powoli zaczyna się bawić. Pierwszej nocy tak piszczał, że nie mogłam spać... Kolejnej było już trochę lepiej (dla mnie, bo zaczęły się święta i nie musiałam wstawać do szkoły i dla małego, bo już trochę się przyzwyczaił). Moje małe psie dziecię zostało przeze mnie dumnie nazwane na cześć szkockiej tradycji - przy jednoczesnej inspiracji czerpanej z "Kawaii Scotland" (Przyznać się, kto nie czytał :p ) - imieniem Haggis i z upływem czasu zaczęło pokazywać swój charakterek. (Winowajcą początkowego złego humoru okazał się najpewniej kleszcz :( ) Wracając jednak do tematu posta, dzisiaj będzie o wyprawce. + Ocena po czas

Od kiedy pamiętam uważam się za katoliczkę. Tak mnie wychowano, w końcu mam dość religijnych rodziców, do kościoła chodzę, na religię chodzę. Coś w mojej wierze mnie jednak zastanawia, inaczej nie byłoby tu tego posta. Czy mój Bóg to TEN Bóg? Ten Jedyny, Biblijny? I tu szczerze powiem, że nie wiem. Chciałabym powiedzieć, że tak, ale wtedy wiara nie byłaby dla mnie żadnym problemem. A jednak. Bóg, w którego uwierzyłam jest Miłością. Biblijny Bóg jest Bogiem bardziej ludzkim niż to co wpojono mi o Nim na religii. Jest Sprawiedliwy, ale też Zazdrosny. Ma całą gamę uczyć ludzkich. W Nowym Testamencie jest powiedziane, że Bóg jest Miłością, ale to przecież dalej ten sam Bóg, prawda? Czy Bóg się zmienił? Co się stało? Nie wiem. Uwierzyłam w Boga Miłosiernego, niespecjalnie czytając Biblię. W końcu przecież religia w szkole i słuchanie Biblii w kościele wystarczy. Uwierzyłam dziecinną wiarą, bo przecież byłam jeszcze dzieckiem. I ta dziecinna wiara została mi do dzisiaj, coraz bardziej odbie

Tamtego dnia, kiedy zgodziłam się na związek z  (moją <3) dziewczyną, mój umysł zalała masa pytań, niejako wywracając poprzedni, niby ustalony od lat plan na życie na lewą stronę. Ale kto powiedział, że będę się go trzymać? Tak czy siak na początku nie było łatwo. Obawiałam się reakcji rodziny, otoczenia. W końcu każdy "inny" jest narażony na odrzucenie, szczególnie w środowisku dość mocno konserwatywnym. Kolejnym pytaniem jakie obie zadawałam (i wciąż zadaję) było "Co dalej z moją wiarą?" Co mam porzucić? Kogo? Nie chcę. Dlaczego muszę wybierać pomiędzy dwiema wartościami, jeśli obie są dla mnie ważne? Dlaczego różne środowiska wymagają ode mnie decyzji, która skutkowałaby utratą części mnie? od tego czasu staram się wszystko pogodzić, najlepiej jak umiem. Dlatego gdy znalazłam w internecie ogłoszenie o spotkaniu z siostrą Jeannine Gramick, zakonnicą, która walczy o miejsce osób LGBT w Kościele, wiedziałam, że się na nim pojawię. Żeby przybliżyć samą osobę s