Harcerstwo a wychowanie

Część czytelników mojego bloga wie, że jeszcze parę lat temu należałam do harcerstwa. Moje drogi z tym systemem wychowania rozeszły się już dobre dwa lat temu, choć do harcerstwa należałam jedną trzecią swojego życia. Nie powiem, że mnie to nie zmieniło, bo wywarło na mnie spory wpływ. Wracam do tego tematu z rezerwą, bo jednak może się zdarzyć, że ktoś z moich dawnych znajomych z harcerstwa to przeczyta i może uznać za afront, co nie jest w moich intencjach.
Zacznę od początku. Do zuchów zapisałam się za namową koleżanki z kościelnej ławki. Wzorową zuchenką może nie byłam, sprawności zdobywałam powoli, równie powoli dorabiając się chusty i znaczka zucha.
Pierwsze większe problem rozpoczęły się, gdy z zuchów przeszłam do harcerstwa. Nie jestem pewna czy właściwie mogę mówić o "przejściu", bo takiego nigdy nie miałam ( Tu wina leży niestety po stronie moich rodziców lub drużynowych, bo wiadomość podobno była przekazywana drogą mejlową. Ja nie miałam do niej dostępu, bo "niespodzianka") . Skutkowało to tym, nawet chustę musiałam zdobywać od zera, co samo w sobie zniechęciło mnie do całego procederu. Żeby zapobiec pytaniom, chustę dostawało się jak się "zasłużyło" (cokolwiek to znaczy ;) ) -> Ja dostałam po około dwóch latach, na pierwszym obozie.
Minęło trochę czasu, próba na stopień mi nie szła, bo pogodzić nowe obowiązki ze szkołą i lenistwem łatwo nie jest. W harcerstwie, jak wszędzie zresztą byłam taką trochę szarą myszką. Wiecznie na uboczu, bez przyjaciół, co najwyżej z ludźmi z którymi zamieniłabym ze dwa słowa. Nie pomagało to w kontaktach międzyludzkich, ale nikt też mnie z tego nie wyciągnął. Nawet ofiarowany mi po dłuższym czasie zastęp. Tuż przed obozem. Nie miałam żadnych zdolności przewodzenia grupą (nikt mnie tego nie uczył). Dziewczyny nie miały do mnie zaufania, ja tego zaufania nie potrafiłam zbudować i tylko kadra po kilku miesiącach (przy okazji jakiegoś biwaku) zgłosiła się po mnie z zarzutami, że źle prowadzę zastęp i czemu jeszcze nie mam stopnia. Ja wiem, że kadra to też młode dziewczyny, częściowo w moim wieku, ale litości. Kilka na mnie jedną? Bawimy się w sąd czy w harcerstwo? Jeśli ktoś należy do kadry, czyli w do

myśle ma pod sobą sporą jednostkę organizacyjną, powinien jednak wiedzieć, że oskarżenia to słaba metoda wychowawcza. Jeśli nawet były jakieś konkretne problemy w moim zastępie, nikt, z dziewczynami z mojego zastępu na czele, mi ich nie przedstawił. Wyszłam z tej rozmowy z przeświadczeniem, że z tego środowiska trzeba uciec. Wkrótce potem straciłam zastęp, a po obozie i krótkim czasie spędzonym w drużynie wędrowniczek, odeszłam w cień. Przynajmniej już nie musiałam się bać, że zostanę wyrzucona z drużyny, za to że jestem z dziewczyną. (Kto wie, do czego mogło by dojść, w końcu hiperkatolicka drużyna złożona z całych dziewczyn, mająca już w swojej historii pogadanki o tym, jak to bycie homoseksualistą jest chorobą).
Harcerstwo zaczynałam z otwartością do działania, jakimś tam entuzjazmem, jednak przez złą organizację straciłam cały ten zapał. Dlatego wszystko jest super póki trafiamy na charyzmatycznych ludzi, którzy potrafią to wszystko poprowadzić, tak by motywować, nie tłamsić. Gdy jednak jest inaczej, ci słabsi zostaną w tyle. Bez przyjemności z przygody, jaką jest harcerstwo.

Jakie były wasze doświadczenia z harcerstwem? Ktoś był na dłużej? W której organizacji? Kontynuujecie dążenie do harcerskich ideałów, czy wolicie iść własną drogą?

Tym czasem znów ominęłam rocznicę bloga (już trzecia :3 ). Na szczęście tylko o parę dni ;)

Zapraszam do komentowania i dzielenia się swoimi historiami ;) (Można też do mnie wysłać mejla (na dole strony ;) )