Grecki panteon taki potężny - "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 5"

"Grecki panteon taki potężny
-
"Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 5"

Coraz trudniej jest pisać o "Xenie...", w końcu tyle już powiedziałam... I jeszcze nie spojlerzyć... No nic, duty is duty!
Zacznijmy tradycyjnie od rzeczy nowych, tj. bohaterów, plot twistów i ubrań... Tak, ubrań. Zdziwienie bardzo, ale w piątej serii Xena ubiera się jak jakaś nordka, tj płaszcz z futerkiem itd. Niegłupie, zawsze się zastanawiałam jakim cudem heroina nie marznie... Jak widać ciąża ma swe prawa. I ta prawdziwa i ta ze scenariusza. Nawet jeżeli ta ze scenariusza jest... dziwna. No ale po kolei: bohaterowie. W piątej serii poznajemy dziwną amazonkoszamankę, która lubi się z Xeną (wątek miał potncjał, a wyszło jak zwykle), córki Lao Ma (z kolei wątek fajny, choć ponowny wyjazd do Chin, gdzie wszyscy mówią po uniwersalnemu... eh), lepszą stronę Aresa (zyskał w moich oczach, a to coś znaczy!), resztę greckiego panteonu (o nich jeszcze napiszę), Cleopatrę, no i oczywiście Eve/Livię, o której nie napiszę, bo spojler/bo mi się nie chce (więcej niż jedna odpowiedź poprawna). Ogółem więc sporo nowych, ważnych twarzy, a także wiele starych, bo powraca Callisto (;_; de feelz...), Eli, Alti (ileż razy oni ją będą unicestwiać...?), Herkules, nawet Furie i sama Śmierć o swojskim imieniu Celesta znana z pierwszego sezonu! Ale Salmoneusa dla mnie to nie łaska, co, twórcy? Eh... Najgorsze jest to, że już prawdopodobnie nie wróci. Sami obejrzyjcie i zobaczcie dlaczego.
Czepiajmy się dalej: fabuła. Powiem tak. Po "The ides of march" spodziewałam się dobrego, emocjonalnego odcinka, który skończy się szczęśliwym triumfem dobra. Co dostałam? Odcinek idealny, genialny, przecudny nawet mimo kłującej w oczy jak nigdy koszmarnymi efektami "specjalnymi" oprawy. Przenoszenie akcji pomiędzy dwoma "stanami", odkupywanie siebie, a nade wszystko... Hm. Nie jest to dosłownie koniec historii Callisto, ale zakończenie pewnego rozdziału w jej życiu (po życiu). Serio, "Fallen angel" to jedyny odcinek sezonu na którym znów ryczałam jak dziecko. Mimo, że nikt nie umierał, że nawet nie chodziło o Xenę i Gabby! Eh... Trochę za łatwo to poszło, ale i tak laur najlepszego epizodu przypada właśnie rozpoczęciu sezonu. No i dzięki Callisto zawiązuje się główny wątek serii, mianowicie Xena zachodzi w ciążę. Z Callisto. Tak, wiem jak to brzmi, zwłaszcza, że tuż przed niepokalanym poczęciem miało miejsce ukrzyżowanie, a wcześniej spotkania z indyjskim Jezusem... No, w każdym razie wokół brzuszka naszej wojowniczki rozpętuje się wiele burd, bowiem według jakiejś Przepowiedni niepokalany bachor ma mieć moc niszczenia olimpijskich bogów, a tym się owa Przepowiednia nie podoba. Wszyscy wiemy co z takich rzeczy wynika, a w połączeniu z rozszerzającym się kultem miłości Eliego otrzymujemy 20 odcinków napakowanych akcją i emocjami. I jeden musical, którego należy unikać jak ognia, bo to musical. I jedną koszmarną parodię o zostaniu żoną ryby. Ale nawet te dwie "perełki" nie psują radości z oglądania. O wiele skuteczniej robią to bogowie. Konkretnie jedna bogini.
Do tej pory jedynymi znanymi olimpijczykami byli Hades, Posejdon, Dionizos, Ares i Afrodyta, jeden jedyny raz widzieliśmy Hefajstosa. A teraz? No okej, Artemida i Zeus fajni, Hera genialna, ale moja ulubiona bogini, Atena... No co to ma być?! Dowódczyni odzianego na srebrno damskiego korpusu łuczniczek (Artemida zgrzyta zębami z zazdrości), zła do szpiku kości (Ares się od niej może uczyć), a przy tym nieoczekiwanie irytująca i najnormalniej w świecie... Głupia! Zero strategii, zero myślenia! "Dziecko Xeny może nas zabić, więc my musimy je zabić wcześniej, toteż zrobimy to na alleluja i do przodu ignorując, że Xena jako matka jest tak z tysiąc razy silniejsza, niż zwykle! Oj, Xena może zabijać bogów...? Hmm... Kupą na nią!!!"... Pomijam już to, że jedynymi mocami bogów jest teleportacja, leczenie (ale wyłącznie za przyzwoleniem boga-dowódcy) i strzelanie kolorowymi kulami mocy, które lecą zawsze powoli, prosto i można je odbijać mieczem. Ale to aktorstwo, te wdzianka... No i "zaginieni", bo jakoś nadal nie wiem kim była walcząca w szeregach bogów kobitka w czarnym albo dziwnie nadaktywny rudzielec. Co z Hestią, co z Apollem i Hermesem...? Chaos. Acz w sumie bardzo przyjemny w oglądaniu.
Co do xenowego zabijania bogów... Hm, trzeba wspomnieć o nowej roli Eliego, który stał się (no kto by się spodziewał) przywódcą rozrastającej się sekty pacyfistów, których z kolei (no kto by się spodziewał!) bardzo nie lubi i tępi Rzym. A symbol tychże pacyfistów? Proste, geometryczne "E" i, uwaga, złożona z dwóch łuków ryba. No i ten cały "Chrzciciel" z ostatniego epizodu... Aż się dziwię, że jakieś katoliczne ugrupowanie nie zabrało się za bojkot serialu. Na szczęście jak widać powstawał on w prawdziwie tolerancyjnych czasach, nie to, co teraz...
Podsumowując: emocji mnóstwo, mniej śmiechu (ale coś tam było), perfekcyjny wstęp i przyzwoita kontynuacja oraz epickie plot twisty w ostatnich trzech odcinkach. To, co dobre, wbija się w pamięć. To, co złe, szybko umyka. Nie wierzę, że może być wiele lepiej, więc rzucam
9,5/10
Tak trzymać!"

To piszała ja
Kage-Sama
Proszę bardzo, Twoja wyczekana Xena ;)

Komentarze

  1. Kage-Sama11 lutego 2016 22:05

    Yay, po miesiącachprzypominania wreszcie wrzuciłaś... Reckę szóstego też odkładasz na za pół roku?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Witaj! Zapraszam do komentowania ;)

Zobacz też

Powiew lat dziewięćdziesiątych, czyli rąbanka z morałem ~ Recenzja by Kage - Sama

"Powiew lat dziewięćdziesiątych, czyli rąbanka z morałem  -  "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 1" Mój pierwszy kontakt ze światem "Xeny..." miał miejsce, gdy byłam kilkuletnim berbeciem odwiedzającym pocioctwo, które lubiło mieć włączony telewizor niezależnie od tego, co działo się wokół. A w telewizorze? Kobiety we wdziankach skóropodobnych i bijatyka, bijatyka, bijatyka! Czy potrzeba czegoś więcej dla małej dziewczynki, której życiową ambicją było skopanie wszystkich chłopców w podstawówce? Ano nie. Byłam urzeczona. Do pełnoprawnego oglądania mogłam się jednak zabrać dopiero wiele lat później, podczas zimowania przez okres gimnazjum. Wtedy to uznałam, że należy rozliczyć się z przeszłością i obejrzeć legendę. Znalazłam więc pierwszy odcinek i włączyłam go uradowana, że będę mogła stać się prawdziwą fanką najsłynniejszej heroiny lat dziewięćdziesiątych... Po czym zatrzymałam film po niecałych dwóch minutach zniesmaczona do granic. Potrzeba było ład
Czytaj więcej

Dlaczego nie mam autorytetów?

Przez okres ostatnich kilku miesięcy w związku z niemiłościwie nam panującą epidemią COVID-19, wsiąkłam w internetowe społeczności jak pewnie wielu z Was i mam w związku z tym pewne dość ponure przemyślenia. Kultura internetowa ewoluuje w zastraszającym tempie. Jeszcze kilka lat temu nawet w internecie byliśmy zamknięci w swoich małych grupkach na forach internetowych, portalach społecznościowych czy komunikatorach. Teraz jednak przy komunikatywnej znajomości języka angielskiego, lądujemy w prawdziwej globalnej wiosce. Każdy, nawet z drugiego końca świata jest na wyciągnięcie ręki (w stronę smartfona, a jakże ;) ). Taki otwarty świat oprócz wielu plusów, ma też swoje niedostrzegane wcześniej, ogromne minusy z którymi musimy się zmagać. Dziś postaram się omówić dwa takie zjawiska, które w połączeniu dają dość wybuchową mieszankę. Rozdział 1. Wszystkie problemy świata na mojej głowie Globalna wioska nie tylko łączy ze sobą ludzi o różnym pochodzeniu czy poglądach, wywleka też na świ
Czytaj więcej

Szacunek - słowo tabu

Przepraszam za długą nieobecność, życie się jednak toczy własnym rytmem, a wena twórcza omija szerokim łukiem, dlatego gdy w końcu zabieram się za pisanie, jest to zazwyczaj w chwili gdy skacze mi ciśnienie (albo mam na głowie stos kolosów i projektów, czy jak dzisiaj - oba powody na raz ;)). Pisałam już wcześniej o hejcie, o braku zrozumienia, o podziałach i chyba nie przeszłoby mi przez myśl, że moje poglądy (tzn szanuj drugiego człowieka nawet jeśli go nie znasz, bo sam byś chciał by do ciebie podchodzono z szacunkiem) przez niektóre osoby z kręgu LGBT są równane z homofobią. Tylko dlatego, że nie zgadzam się z szarganiem symboli religijnych, czy to, że chcę żyć w zgodzie również z osobami hetero. (Kurczę, przecież większość społeczeństwa składa się z osób hetero. Mam ich odrzucać tylko dlatego, że trochę się różnimy pod względem wyboru partnerów? Jaki to ma sens?) Gdzieś tam za górami za lasami pojawiają się pogłoski, że istnieją osoby LGBT nie popierające LGBT. (Nie wiem jak moż
Czytaj więcej

Top 20 seriali ~ ranking Kage

Jako że żyjemy w czasach takich a nie innych (i bo muszę kreatywnie prokrastynować uczelniane obowiązki) wzięłam się w końcu i spięłam na to, do czego się zbierałam od dłuższego czasu. Popełniłam więc poniższą subiektywną listę seriali, po które polecam sięgnąć nie tylko w czasach kwarantanny. Od razu zaznaczam, że kolejność ustalałam na podstawie własnych odczuć i gdyby chodziło o ogólną wartość artystyczną, to środek listy mógłby wyglądać nieco inaczej. O każdym serialu piszę tylko parę słów, by uniknąć spoilerów. 1. She-Ra and the Princesses of Power Serial-fanfik. Ale nie jest to w żadnym wypadku wada. Przetęczowa gejoza, która wyrwie widzowi serduszko z piersi, podepcze w korkach, przeżuje i wypluje, a oglądającemu jeszcze będzie mało. Pod przykrywką bajki o księżniczkach mamy dojrzałą opowieść o przełamywaniu błędnego koła znęcania się, walce z tak zwanym przeznaczeniem i o tym, że religia to zuo, a liczą się tylko lesbijki. Wielkie serducho dla najlepszego serialu ever. 2.
Czytaj więcej

in memoriam

Nie wiem od czego zacząć... Bo, że długo mnie nie było to nawet nie powinnam wspominać. Ale dalej jestem w szoku, a w emocjach najłatwiej się pisze. Od wczoraj cała Polska żyła w napięciu. Różne rzeczy się dzieją, ale chyba nikt by nie pomyślał, że ktoś wpadnie na pomysł by zaatakować jednego z prezydentów polskich miast. Na scenie. Podczas finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Prezydent Gdańska został trzykrotnie raniony nożem przez napastnika. Widziały to całe rodziny, choć nie wszyscy byli tego świadomi. Muzyka grała dalej. Ludzie wymachiwali rękami. Dopiero cisza przykuła uwagę tłumu. To miał być wesoły dzień, jak co roku. Granie, wspólne zbieranie pieniędzy dla polskich szpitali, jednak zakończył się przewiezieniem do szpitala kogoś, kogo wcale nie powinno tam być. Tak jak na scenę nigdy nie powinna trafić osoba niebezpieczna. Zawiniły zabezpieczenia, które pozwoliły na przekazanie (lub podrobienie) identyfikatora mediów osobie, która nie powinna go posiadać. Bądźmy mą
Czytaj więcej

Ideologia LGBT

Obraz
Żyjemy w trudnych czasach. W czasach gdy powiedzenie całej grupie płacących podatki, nieszkodliwych ludzi, że Polska bez nich jest najpiękniejsza. Wtrącając to tak po prostu, między ptaszkami a kapliczką. Ale przecież co w tym złego...? Przecież LGBT to też ideologia, a skoro to ideologia, to można się z nią nie zgadzać. Czemu są ideologią? Bo mają wspólny cel i generalnie podobne poglądy. Słowo "ideologia" w dzisiejszych czasach ma jednak raczej negatywne konotacje. Mam wrażenie, że odbiera się za jego pomocą ludziom ich człowieczeństwo. Bo osoby LGBT są naprawdę różnorakie, ze swoimi problemami, poglądami, stylem życia. Zniżanie tej naprawdę różnorodnej grupy ludzi do miana ideologii jest zwyczajnie przykre, bo ze względu na częściowo wspólne cele nie mogą się bronić przed głupim słownikiem. Słowa jednak niestety mają moc. Gdy schowasz osoby LGBT pod kocykiem „ideologii”, to możesz zachowywać się w innych warunkach niedopuszczalnie, bo przecież walczysz z „ideologią”. I
Czytaj więcej

Historie z życia wzięte part 2

Obraz
Tytułem tego tekstu mógłby być tytuł jednej z moich ulubionych gier... Gdyby zmienić jedną samogłoskę. A inną labiodentalną (jak się mówi po polsku? Wargozębna?) z bezdźwięcznej zmienić na dźwięczną. No bo miłość jest dziwna. Ale tak totalnie. Z filmów wiemy tyle, że jak zobaczysz tę drugą połówkę, to od razu będzie się wiedziało, że to ta druga połówka. Czyli albo oglądałam za mało romansów (bardziej niż prawdopodobne), albo jestem jeszcze dziwniejsza, niż miłość (bardziej niż bardziej niż prawdopodobne). Bo mnie motylki w brzuchu nigdy szczególnie nie szalały, chyba, że gdy wbijałam do sklepów z bronią czy gadżetami. Miłość odkryłam po gimnazjum, bynajmniej nie pod wpływem "loffciam cię od pierwszego ujrzenia", a raczej wręcz przeciwnie, bo po rozstaniu. Jak widać sama groźba odejścia potrafi wywołać uczucia, których nigdy nawet byśmy nie podejrzewali... Więc gdy jakieś trzy lata temu moja osobista niewolnica do pisania powiadomiła mnie, że grozi jej wyjazd do USA, to miał
Czytaj więcej

Alee... Ale wolność słowa!

Obraz
Nie, wcale nie jestem w "internetach" od wczoraj. Pokuszę się jednak o umieszczenie tego drobnego apelu, ot na wszelki wypadek. Lubię poruszać tematy trudne, a takie często budzą wiele emocji, nie rzadko skrajnych. A gdy emocje biorą górę przestajemy się kontrolować. Padają wyzwiska, przekleństwa, najazdy na innych uczestników dyskusji... No ale co mi do tego, przecież to wolność słowa, prawda? Nie zliczę ile razy widziałam taki tekst w internecie. Nie zliczę też ile razy widziałam hejt, który przecież jest "wolnością słowa". No przepraszam, ale nie. Chyba, że traktujemy wolność słowa jako całkowitą negację zasad, a przecież nie na tym to polega. Czy to na ulicy, czy w internecie wypadałoby jednak wypowiadać się kulturalnie i choć czasem wulgaryzmy mają swoje uzasadnienie, to hejt go nie ma. Pamiętam czasy, gdy chciałam edukować i odpowiadałam na masę komentarzy, które naskakiwały na różne osoby i grupy społeczne. Teraz jestem już chyba zbyt leniwa i po prostu je
Czytaj więcej

Jak podawać heroinę - "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 2"

A oto dalszy ciąg przygód Xeny i Gabrielle w recenzji Kage - Sama. "Jak podawać heroinę - "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 2" Zachęcona epickością i epickością, a nade wszystko epickością sezonu pierwszego przygód największej heroiny ever bez wahania sięgnęłam po serię drugą w nadziei na jeszcze większą dawkę walki ze złem wszelakim i prawami fizyki. Jaki był tego wynik? Cóż, opinia ma jest ambiwalentna, a żeby wyjaśnić dlaczego będę musiała odwołać się do argumentów zahaczających o spoilery, które po prostu zaznaczę. Zacznijmy od strony wizualnej. Tandetne dekoracje pozostały tandetnymi dekoracjami, walki wszystkich przeciw wszystkim nadal mają swój naiwny urok, Ares i Hades pozostają przystojnymi ciachami w pancerzach, podczas gdy Bachus, bóg wina i zabawy, zostaje przedstawiony jako diabelski diabeł otoczony "Bachantkami", a dokładniej lesbowampirzycami... Tak, tu zmiany nie ma, choć z ręką na sercu przyznaję, że jak na tamte czasy, to wie
Czytaj więcej

Córka Czarownic

Obraz
Witajcie! Zacznę pieśnią Jacka Kaczmarskiego "Mury", która równocześnie będzie przypomnieniem tematu z kilku poprzednich postów, a mianowicie patriotyzmu, równocześnie wprowadzając w klimat wspomnianej w temacie "Córki Czarownic". Miało być fantasy. Będzie. Będzie i magia, i czary, i czarownice. Jednak fabuła tej książki skupia się na czym innym. "Córka Czarownic" to opowieść o dorastaniu i poznawaniu samego siebie. Już od dawna chciałam ją zrecenzować, bo to naprawdę książka warta uwagi (choć czytałam ją jako lekturę jeszcze w podstawówce), ale jakoś nie mogłam się za to zabrać. Teraz macie okazję poznać trochę to dzieło zmarłej przed dziesięciu, właściwie jedenastu laty Doroty Terakowskiej. Na samym początku poznajemy dziecko. Dziecko płci żeńskiej, żeby nie było. Owo dziecko mieszka ze starszą kobietą, która się nim opiekuje, troszczy się o nie i ogółem stara się, by owemu dziecku niczego specjalnie nie brakowało w tych trudnych czasach. Problem
Czytaj więcej