Kreska postawiona na heroinie - "Xeny..." Sezon VI i wręczenie nagród

"Kreska postawiona na heroinie - "Xeny..." Sezon VI
i
wręczenie nagród
I oto nadszedł ostatni sezon... A nadchodził on na mnie kilka miesięcy. Dlatego też się o nim nie rozpiszę, bo niewiele pamiętam. A może to dlatego, że nie było co pamiętać...? To też jest wielce prawdopodobne.
Poprzednie sezony miały swe upadki, mniej lub bardziej bolesne. To, co zaszło jednak w ostatniej serii... Powiem tak: jestem fanką Xeny, ale to było złe. Tak bardzo złe. Żerowanie na fanach... Widać, że twórcom zabrakło oryginalności... Że zobaczyliśmy daleką zimną Północ? Że Japonia? Byłoby fajnie, gdyby twórcy mieli pomysł... Właściwie nie ma się o czym tu rozpisać, jedynym odcinkiem naprawdę dobrym, na poziomie perełek poprzednich serii był "When fates collide"... Tym bardziej, że zamiast Alti miała w nim się pojawić Callisto, co niestety zmieniono. Co jednak oferuje nam "szóstka"?
...
Chyba tylko wspomniany "When fates collide" i japoniowate zakończenie. Zakończenie, które, nie powiem, wycisnęło ze mnie kilka łezek, ale no... To już nie poziom "Is there a doctor in the house?" czy "The ides of march"... Nie chodzi o to, że nie chcę spojlować, na temat finałowej serii naprawdę nie da się nic napisać! W związku z tym tę ekstremalnie krótką reckę zakończę smutnym
3/10
i przejdę do fajniejszej części - rozdania nagród!
Careful for spoilers itp.

Nagroda Agenta 47 - za najlepsze aktorstwo
3 - Gabrielle - było nie było przeszła te wszystkie sezony... Ale nigdy nie pokazała tego, co jej koleżanki.
2 - Callisto - byłaby na pierwszym, gdyby nie to, że Xena miała po prostu więcej okazji do występów, odgrywania różnych roli itp. Mimo to brawa dla naszej psychopatki!
1 - Xena - a jakże by inaczej. "Is there a doctor in the house?" już na początku wybił ją na szczyt.

Nagroda Wiedźmina 3 - za najlepszy soundtrack
3 - wszystkie, prócz dwóch - tak naprawdę większość melodii z Xeny zostało zrealizowanych według standardów superbohaterskich seriali... Czyli nie były porywające.
2 - "The Warrior Princess" - wyłapywałam ją za każdym razem. Dynamiczny, kobiecy, bojowy chór. Idealny.
1 - Czołówka - jak powyższy, tylko lepszy. Jedyną wadą jest krótkość.

Nagroda Silnej i Niezależnej - za najlepszy odcinek, którego historia jest odcięta i zamknięta
Wyróżnienie - "Been there, done that" - za wywołanie nostalgii związanych z odcinkiem "Window of opportunity" ze "Stargate SG-1".
3 - "When fates collide" - podobno uznawany za jeden z najlepszych odcinków "Xeny". I zasłużenie.
2 - "A day in the life" - genialna komedia charakterów. Polecam do obejrzenia niezależnie nawet od reszty serii. A nuż kogoś przekona (hej, Justi!). [/Ha ha ha ~ Jus]
1 - "Is there a doctor in the house?" - ostatnie minuty tego odcinka... Najlepsza gra na uczuciach...

Nagroda Meakashi-hen - za najlepszy odcinek - pomijam te, które dostały nagrody Silnej i Niezależnej
Wyróżnienie - obie części "The debt" - jakkolwiek egzotyczność podróży Xeny była przerysowana, tak jednak epizod w Chinach, a przede wszystkim Lao Ma... Naprawdę dobre odcinki.
3 - "Fallen angel" - bezpośrednia kontynuacja "The Ides of March". Koszmarne efekty specjalne... Ale końcówka z Callisto wywołała u mnie tak raptowny płacz, że bez wątpienia był to doskonały odcinek.
2 - "The greater good" - pierwszy odcinek z Callisto, choć jej udział sprowadza się jedynie do dmuchnięcia zatrutą strzałką. Niemniej zawiera też jeden z najlepszych występów Gabrielle.
1 - "The Ides of March" - idealny finał sezonu... a jak dla mnie byłby idealnym finałem całej serii. Odcinek po prostu doskonały.

Nagroda Legendy Korry - za najlepsze zakończenie sezonu
3 - Sezon 3 - "Sacrifice" - zostawiał w napięciu... I wyciskał łzy mimo sporego przerysowania scenerii.
2 - Sezon 1 - "Is there a doctor in the house?" - praktycznie ex equo z miejscem pierwszym. Majstersztyk.
1 - Sezon 4 - "The Ides of March" - do takiego zakończenia byliśmy przygotowywani... Wiedzieliśmy co będzie... A jednak sezon czwarty poszczycić się może najsilniej oddziałowującym finałem... Oprócz ostatniego odcinka, który się nie liczy i dla mnie go nie ma.

Nagroda Kenny'ego - o mój boże, zabili...! A, nie, nadal żyje...
3 - Gabrielle - zdarzało jej się, zdarzało... I za każdym razem wywoływało łezki w oczach...
2 - Callisto - cieszę się, że nigdy nie umarła ostatecznie i nawet gdy już odeszła, to jednak coś bardzo ważnego po niej zostało...
1 - Xena - "The greater good". Just watch this.

Nagroda Vaasa Montenegro - za najlepszego antagonistę
3 - Ming Tien - o dziwo. A jednak gdy ostatnio sobie odświeżyłam serię, to zauważyłam, że choć nasz skośnooki cesarzyk jedynie czasem coś mówi stojąc czy siedząc, to widz zaczyna automatycznie go nienawidzić... I to nie w sposób "idź sobieee", tylko "ale <brzydkie określenie>", co znaczy, że aktor spisał się na medal.
2 - Najara - szkoda, że pojawiła się tylko na dwa odcinki... Przydałoby się jej więcej.
1 - Callisto - czy w ogóle muszę tłumaczyć...? Toż ona jest najlepsiejsza!

Nagroda Kylo Rena - za najgłupszego antagonistę
Wyróżnienie - Alti - schwytaj swego najgorszego wroga -> uwięź go w NAMIOCIE -> nie przeszukaj go i daj czas, by magiczną henną zrobił sobie boskie tatuażyki, które zniszczą twój misterny plan -> smuteczeg
3 - Cezar - zbyt pewny siebie narcyz.
2 - Valasca - mimo zyskania mocy bogini dała się wplątać w plan Xeny... I w przeciwieństwie do Callisto nie wróciła już po wpadnięciu w lawę. Miała potencjał, a wyszło jak zwykle.
1 - Atena - bogini mądrości jako pierwsza na liście najgłupszych... Sami dopowiedzcie sobie jaki poziom musiała prezentować...

Nagroda Latającego Potwora Spaghetti - za najfajniejszego boga
3 - Ares - Nie lubiłam go i nadal nie lubię, ale nie mogę zaprzeczyć, że intrygowała mnie ta chemia pomiędzy nim i Xeną... Ćśś, że sypiał potem z jej córką...
2 - Afrodyta - typowa kobitka. Acz miała kilka przyjemnych momentów...
1 - Callisto - czy muszę powtarzać, że była idealna...?

Nagroda Profesora D - "the sooner, the better!" - śmierci, które nas ucieszyły
3 - Ming Tien - koniec godny <brzydkie określenie>
2 - Atena - i tak nikt jej nie lubił...
1 - Joxer - na niczyjej śmierci w tym serialu się tak nie cieszyłam. Mówcie co chcecie, ja go nie znoszę. Przez niego prawie popełniłam self-headshot podczas facepalmowania...

Nagroda Mufasy - śmierci, które nas zdewastowały psychicznie
Wyróżnienie - Solen - cios poniżej pasa, zupełnie niespodziewany... Ale pięknie się wpisał w historię.
3 - Ethany - niby postać epizodyczna, ale... kurdeee... <płacz>
2 - Xena - dwa słowa. <określenie robienia brzydkich rzeczy> dusze!
1 - Callisto - technicznie nie umarła... Tak do końca... Jest ze swoją rodziną... <płacz płacz płacz>

Nagroda Słoneczka - brzuchata, a ojca nima
3 - Hope - jeżeli nie poszła w tany z Bachusem to ja nie wiem...
2 - Gabrielle - teoretycznie urodziła panią z góry pod wpływem Dahaka, ale jednak no... Dziwne to było.
1 - Xena - zaszła w ciążę z Callisto... <klask klask klask>... Nie ważne ile bym to wyśmiewała, i tak kocham ten koncept!

Nagroda Kary Thrace w finale BSG - za świetną postać, którą powinni byli rozwinąć i wyjaśnić co i jak, a nie że była i nie ma
3 - Najara - miała potencjał...
2 - Lao Ma - wielka nieobecna. Bardzo ważna postać w życiu Xeny, a jednak... Za mało jej, za mało! Nawet cameo w odcinku z jej córkami nie zatarło poczucia pustki...
1 - Malayla - zbiegła galijska niewolnica, która dwukrotnie ocaliła Xenie życie i nauczyła ją jej popisowej techniki, pinchu... Koniec. To wszystko, co wiemy o Malayli. Czy muszę tłumaczyć jak bardzo to zaniedbanie boli...?

Nagroda Xenowej Ateny - za największe facepalmy
3 - Bachus - jak pisałam w recenzji... Ares, bóg wojny to ciacho, Hades, bóg umarłych też ciacho... Ale Bachus, bóg wina i zabawy to wielki, czerwony demon z rogami otoczony stadem lesbowampirzyc.
2 - Śmierć Xeny - chrzanić dusze! Mogła jeszcze tak wiele dobrego zrobić, ale nieee...
1 - Odcinek "To Helicon and back" z ostatniego sezonu. Oblężenie zamku w mniej niż pięćdziesiąt osób, balista potrafiąca wystrzelić precyzyjnie w jedną Amazonkę z kilkunastu, co najmniej, kilometrów...


Nagroda Równouprawnienia - za najlepsze męskie postacie
...
. . .
yyy...
Ming Tien...?
Ares...?
Nie pamiętam czy był jeszcze ktoś...

To wylewała z siebie ja
Kage-Sama

PS.: Dajcie znać w komentarzach czy mam zrobić reckę czegoś innego. I jeśli tak, to czego."

EDIT: Zmieniłam czcionkę tytułową, bo choć ładna, to polskich znaków niet. ~ Jus

Komentarze

  1. Serpens Viktorijewicz von Arma19 marca 2016 17:29

    Skąd nazwa Nagrody Agenta 47?

    Btw, Statuetki Xenowej Ateny, Słoneczka, Profesora D, Kylo Rena i Kenny'ego powinni dostać kolejno: Całe RR, Aleene czy jakjejtam, Umbra, Fabiusz i Umbra.

    Nawet jeśli u Xeny się nie pojawiali.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Justi19 marca 2016 18:56

      Statuetkę "Słoneczka" to raczej Umbra powinna dostać :p To i jej śmierć wcale nie cieszyła. :/

      Usuń
    2. Serpens Viktorijewicz von Arma26 marca 2016 22:23

      Jak nie? Ja śmiałem się jak głupi. I zapewne nie ja jeden.

      Usuń
    3. Kage-Sama26 marca 2016 23:16

      Zapewne nie tak bardzo jak ja, gdy przeczytałam twój pościk, serpuś. Akurat uwierzę, że czytałeś nasze arcydzieóo.

      Usuń
    4. Serpens Viktorijewicz von Arma28 marca 2016 16:46

      Sporadycznie, fragmentami, ostatnią scenę(czyli kilkanaście stron...) pod koniec dwu tygodniowego interwału. Dla walorów komediowych.

      Usuń
    5. Kage-Sama28 marca 2016 18:26

      Nie umiesz dostrzec dyskretnego uroku płynącego z pisania RR, plebejuszu ;)

      Usuń
    6. Serpens Viktorijewicz von Arma1 kwietnia 2016 16:08

      Widzę sens pisania. Nie widzę sensu dzieła.

      Usuń
    7. Kage-Sama11 kwietnia 2016 00:09

      Tak to bywa z literaturą wyższą. Sztuka dla sztuki.

      Usuń

Prześlij komentarz

Witaj! Zapraszam do komentowania ;)

Zobacz też

Powiew lat dziewięćdziesiątych, czyli rąbanka z morałem ~ Recenzja by Kage - Sama

"Powiew lat dziewięćdziesiątych, czyli rąbanka z morałem  -  "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 1" Mój pierwszy kontakt ze światem "Xeny..." miał miejsce, gdy byłam kilkuletnim berbeciem odwiedzającym pocioctwo, które lubiło mieć włączony telewizor niezależnie od tego, co działo się wokół. A w telewizorze? Kobiety we wdziankach skóropodobnych i bijatyka, bijatyka, bijatyka! Czy potrzeba czegoś więcej dla małej dziewczynki, której życiową ambicją było skopanie wszystkich chłopców w podstawówce? Ano nie. Byłam urzeczona. Do pełnoprawnego oglądania mogłam się jednak zabrać dopiero wiele lat później, podczas zimowania przez okres gimnazjum. Wtedy to uznałam, że należy rozliczyć się z przeszłością i obejrzeć legendę. Znalazłam więc pierwszy odcinek i włączyłam go uradowana, że będę mogła stać się prawdziwą fanką najsłynniejszej heroiny lat dziewięćdziesiątych... Po czym zatrzymałam film po niecałych dwóch minutach zniesmaczona do granic. Potrzeba było ład
Czytaj więcej

Dlaczego nie mam autorytetów?

Przez okres ostatnich kilku miesięcy w związku z niemiłościwie nam panującą epidemią COVID-19, wsiąkłam w internetowe społeczności jak pewnie wielu z Was i mam w związku z tym pewne dość ponure przemyślenia. Kultura internetowa ewoluuje w zastraszającym tempie. Jeszcze kilka lat temu nawet w internecie byliśmy zamknięci w swoich małych grupkach na forach internetowych, portalach społecznościowych czy komunikatorach. Teraz jednak przy komunikatywnej znajomości języka angielskiego, lądujemy w prawdziwej globalnej wiosce. Każdy, nawet z drugiego końca świata jest na wyciągnięcie ręki (w stronę smartfona, a jakże ;) ). Taki otwarty świat oprócz wielu plusów, ma też swoje niedostrzegane wcześniej, ogromne minusy z którymi musimy się zmagać. Dziś postaram się omówić dwa takie zjawiska, które w połączeniu dają dość wybuchową mieszankę. Rozdział 1. Wszystkie problemy świata na mojej głowie Globalna wioska nie tylko łączy ze sobą ludzi o różnym pochodzeniu czy poglądach, wywleka też na świ
Czytaj więcej

Szacunek - słowo tabu

Przepraszam za długą nieobecność, życie się jednak toczy własnym rytmem, a wena twórcza omija szerokim łukiem, dlatego gdy w końcu zabieram się za pisanie, jest to zazwyczaj w chwili gdy skacze mi ciśnienie (albo mam na głowie stos kolosów i projektów, czy jak dzisiaj - oba powody na raz ;)). Pisałam już wcześniej o hejcie, o braku zrozumienia, o podziałach i chyba nie przeszłoby mi przez myśl, że moje poglądy (tzn szanuj drugiego człowieka nawet jeśli go nie znasz, bo sam byś chciał by do ciebie podchodzono z szacunkiem) przez niektóre osoby z kręgu LGBT są równane z homofobią. Tylko dlatego, że nie zgadzam się z szarganiem symboli religijnych, czy to, że chcę żyć w zgodzie również z osobami hetero. (Kurczę, przecież większość społeczeństwa składa się z osób hetero. Mam ich odrzucać tylko dlatego, że trochę się różnimy pod względem wyboru partnerów? Jaki to ma sens?) Gdzieś tam za górami za lasami pojawiają się pogłoski, że istnieją osoby LGBT nie popierające LGBT. (Nie wiem jak moż
Czytaj więcej

Top 20 seriali ~ ranking Kage

Jako że żyjemy w czasach takich a nie innych (i bo muszę kreatywnie prokrastynować uczelniane obowiązki) wzięłam się w końcu i spięłam na to, do czego się zbierałam od dłuższego czasu. Popełniłam więc poniższą subiektywną listę seriali, po które polecam sięgnąć nie tylko w czasach kwarantanny. Od razu zaznaczam, że kolejność ustalałam na podstawie własnych odczuć i gdyby chodziło o ogólną wartość artystyczną, to środek listy mógłby wyglądać nieco inaczej. O każdym serialu piszę tylko parę słów, by uniknąć spoilerów. 1. She-Ra and the Princesses of Power Serial-fanfik. Ale nie jest to w żadnym wypadku wada. Przetęczowa gejoza, która wyrwie widzowi serduszko z piersi, podepcze w korkach, przeżuje i wypluje, a oglądającemu jeszcze będzie mało. Pod przykrywką bajki o księżniczkach mamy dojrzałą opowieść o przełamywaniu błędnego koła znęcania się, walce z tak zwanym przeznaczeniem i o tym, że religia to zuo, a liczą się tylko lesbijki. Wielkie serducho dla najlepszego serialu ever. 2.
Czytaj więcej

in memoriam

Nie wiem od czego zacząć... Bo, że długo mnie nie było to nawet nie powinnam wspominać. Ale dalej jestem w szoku, a w emocjach najłatwiej się pisze. Od wczoraj cała Polska żyła w napięciu. Różne rzeczy się dzieją, ale chyba nikt by nie pomyślał, że ktoś wpadnie na pomysł by zaatakować jednego z prezydentów polskich miast. Na scenie. Podczas finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Prezydent Gdańska został trzykrotnie raniony nożem przez napastnika. Widziały to całe rodziny, choć nie wszyscy byli tego świadomi. Muzyka grała dalej. Ludzie wymachiwali rękami. Dopiero cisza przykuła uwagę tłumu. To miał być wesoły dzień, jak co roku. Granie, wspólne zbieranie pieniędzy dla polskich szpitali, jednak zakończył się przewiezieniem do szpitala kogoś, kogo wcale nie powinno tam być. Tak jak na scenę nigdy nie powinna trafić osoba niebezpieczna. Zawiniły zabezpieczenia, które pozwoliły na przekazanie (lub podrobienie) identyfikatora mediów osobie, która nie powinna go posiadać. Bądźmy mą
Czytaj więcej

Ideologia LGBT

Obraz
Żyjemy w trudnych czasach. W czasach gdy powiedzenie całej grupie płacących podatki, nieszkodliwych ludzi, że Polska bez nich jest najpiękniejsza. Wtrącając to tak po prostu, między ptaszkami a kapliczką. Ale przecież co w tym złego...? Przecież LGBT to też ideologia, a skoro to ideologia, to można się z nią nie zgadzać. Czemu są ideologią? Bo mają wspólny cel i generalnie podobne poglądy. Słowo "ideologia" w dzisiejszych czasach ma jednak raczej negatywne konotacje. Mam wrażenie, że odbiera się za jego pomocą ludziom ich człowieczeństwo. Bo osoby LGBT są naprawdę różnorakie, ze swoimi problemami, poglądami, stylem życia. Zniżanie tej naprawdę różnorodnej grupy ludzi do miana ideologii jest zwyczajnie przykre, bo ze względu na częściowo wspólne cele nie mogą się bronić przed głupim słownikiem. Słowa jednak niestety mają moc. Gdy schowasz osoby LGBT pod kocykiem „ideologii”, to możesz zachowywać się w innych warunkach niedopuszczalnie, bo przecież walczysz z „ideologią”. I
Czytaj więcej

Historie z życia wzięte part 2

Obraz
Tytułem tego tekstu mógłby być tytuł jednej z moich ulubionych gier... Gdyby zmienić jedną samogłoskę. A inną labiodentalną (jak się mówi po polsku? Wargozębna?) z bezdźwięcznej zmienić na dźwięczną. No bo miłość jest dziwna. Ale tak totalnie. Z filmów wiemy tyle, że jak zobaczysz tę drugą połówkę, to od razu będzie się wiedziało, że to ta druga połówka. Czyli albo oglądałam za mało romansów (bardziej niż prawdopodobne), albo jestem jeszcze dziwniejsza, niż miłość (bardziej niż bardziej niż prawdopodobne). Bo mnie motylki w brzuchu nigdy szczególnie nie szalały, chyba, że gdy wbijałam do sklepów z bronią czy gadżetami. Miłość odkryłam po gimnazjum, bynajmniej nie pod wpływem "loffciam cię od pierwszego ujrzenia", a raczej wręcz przeciwnie, bo po rozstaniu. Jak widać sama groźba odejścia potrafi wywołać uczucia, których nigdy nawet byśmy nie podejrzewali... Więc gdy jakieś trzy lata temu moja osobista niewolnica do pisania powiadomiła mnie, że grozi jej wyjazd do USA, to miał
Czytaj więcej

Alee... Ale wolność słowa!

Obraz
Nie, wcale nie jestem w "internetach" od wczoraj. Pokuszę się jednak o umieszczenie tego drobnego apelu, ot na wszelki wypadek. Lubię poruszać tematy trudne, a takie często budzą wiele emocji, nie rzadko skrajnych. A gdy emocje biorą górę przestajemy się kontrolować. Padają wyzwiska, przekleństwa, najazdy na innych uczestników dyskusji... No ale co mi do tego, przecież to wolność słowa, prawda? Nie zliczę ile razy widziałam taki tekst w internecie. Nie zliczę też ile razy widziałam hejt, który przecież jest "wolnością słowa". No przepraszam, ale nie. Chyba, że traktujemy wolność słowa jako całkowitą negację zasad, a przecież nie na tym to polega. Czy to na ulicy, czy w internecie wypadałoby jednak wypowiadać się kulturalnie i choć czasem wulgaryzmy mają swoje uzasadnienie, to hejt go nie ma. Pamiętam czasy, gdy chciałam edukować i odpowiadałam na masę komentarzy, które naskakiwały na różne osoby i grupy społeczne. Teraz jestem już chyba zbyt leniwa i po prostu je
Czytaj więcej

Jak podawać heroinę - "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 2"

A oto dalszy ciąg przygód Xeny i Gabrielle w recenzji Kage - Sama. "Jak podawać heroinę - "Xena Wojownicza Księżniczka: Sezon 2" Zachęcona epickością i epickością, a nade wszystko epickością sezonu pierwszego przygód największej heroiny ever bez wahania sięgnęłam po serię drugą w nadziei na jeszcze większą dawkę walki ze złem wszelakim i prawami fizyki. Jaki był tego wynik? Cóż, opinia ma jest ambiwalentna, a żeby wyjaśnić dlaczego będę musiała odwołać się do argumentów zahaczających o spoilery, które po prostu zaznaczę. Zacznijmy od strony wizualnej. Tandetne dekoracje pozostały tandetnymi dekoracjami, walki wszystkich przeciw wszystkim nadal mają swój naiwny urok, Ares i Hades pozostają przystojnymi ciachami w pancerzach, podczas gdy Bachus, bóg wina i zabawy, zostaje przedstawiony jako diabelski diabeł otoczony "Bachantkami", a dokładniej lesbowampirzycami... Tak, tu zmiany nie ma, choć z ręką na sercu przyznaję, że jak na tamte czasy, to wie
Czytaj więcej

Córka Czarownic

Obraz
Witajcie! Zacznę pieśnią Jacka Kaczmarskiego "Mury", która równocześnie będzie przypomnieniem tematu z kilku poprzednich postów, a mianowicie patriotyzmu, równocześnie wprowadzając w klimat wspomnianej w temacie "Córki Czarownic". Miało być fantasy. Będzie. Będzie i magia, i czary, i czarownice. Jednak fabuła tej książki skupia się na czym innym. "Córka Czarownic" to opowieść o dorastaniu i poznawaniu samego siebie. Już od dawna chciałam ją zrecenzować, bo to naprawdę książka warta uwagi (choć czytałam ją jako lekturę jeszcze w podstawówce), ale jakoś nie mogłam się za to zabrać. Teraz macie okazję poznać trochę to dzieło zmarłej przed dziesięciu, właściwie jedenastu laty Doroty Terakowskiej. Na samym początku poznajemy dziecko. Dziecko płci żeńskiej, żeby nie było. Owo dziecko mieszka ze starszą kobietą, która się nim opiekuje, troszczy się o nie i ogółem stara się, by owemu dziecku niczego specjalnie nie brakowało w tych trudnych czasach. Problem
Czytaj więcej